Τα καλύτερά μας χρόνια

Άννα Μαρία Τσικρικώνη Κατσαρού

Κρυμμένες μες την λάρνακα,

του άδυτού μας κόσμου  

χρισμένες για να στέφουνε,

τα μνήματα των πόθων

αναπηδούνε οι στιγμές, σαν άγιες οπτασίες.

Σαν χελιδόνια, μοιάζουν στις φωλιές

σαν τιτιβίσματα σ’ ανθόσπαρτους λειμώνες,

γεράνια χρυσοκόκκινα, να φέγγουν στις αυλές

και σαν τα γιασεμιά, να πλέκουν ευωδιές,

ωδές στα νύγματα του χρόνου.

Και σεργιανούν με τον αγέρα σαν μορφές,

σ’ ορθάνοιχτες αυλόπορτες περνούνε,

και οδηγούν ευαίσθητες ψυχές,

σ’ ονείρων αμμουδιές, σ’ απόρθητά λημέρια

εκεί που ξενυχτούν ανέμελα, ερώτων καλοκαίρια.

Εκεί που τραγουδούν τα πυροφάνια τις νυχτιές

κι εκεί που λάμπουν δυο φεγγάρια

γιομάτα αστερόσκονη κι αθώα περηφάνια

εκεί και τότε μένει η καρδιά, κι αέναα πλανιέται

και στέφει τον χρόνο κάλλιστο, ανάμεσα στους χρόνους.

Και είν’ αυτά, τα χρόνια της αυγής

τα ωραιότερα της θνήσκουσας ζωής μας.

Πλουμίζουνε το νου, μ’ αισθήματα Θεού,

κι ως δώρο ιερό φυλάσσονται, μ’ ευλάβεια περίσσια

κρυμμένα στου απείρου τ’ αθέατα ξωκλήσια.