Η επιτυχία στο τέλος της διαδρομής

                          Παναγιώτης Άγγελος

Περπατάω στο δρόμο που περπατάς

τα περίεργα μου ρούχα καθώς κοιτάς, αναρωτιέσαι...

Είναι από τον κόσμο αυτό;

Πονάω, άνθρωποι κοράκια καθώς πέφτω γελάνε,

η ψυχή μου ματωμένη, σωριασμένο το κορμί μου

να σηκωθώ αδύνατον, τα συναισθήματα πονάνε.

Το πλήθος δεν μου ρίχνει ματιά, σοβαρή δουλεία θα έχει

μόνο λίγοι κοντοστέκονται και με βοηθάνε...

Άκουσα μια φωνή τότε να μου λέει «δυνατός μείνε»

τότε ήταν που έμαθα να λέω την λέξη «φίλε».

Πονάω...

Σημάδια από εμπόδια στο σώμα μου,

μα αντέχω ποια να προχωράω.

αριστερά και δεξιά το βλέμμα μου

βιτρίνες που συνήθιζαν να γυαλίζουν κοιτάω

μα μουντές και σκονισμένες γίνανε, μόλις έμαθα να διαβάζω....

Τρέχω μακριά, τώρα για εμένα πολεμάω.

Παίρνω ανάσα βαθιά,

μα ξαφνικά, η αναπνοή μου απότομα σταμάτησε

μάσκες  είδα ανθρώπινες να λιώνουν στα ξαφνικά

χαμόγελα όμορφα σταμάτησαν, σκιές να διακοσμούν.

Γίνανε τα πρόσωπα τους άγρια-ζωώδη-σκιερά,

όταν είπα… «Όχι» για πρώτη φορά...

Μάταια προσπαθώ να φύγω απ’ το ψέμα

τα πόδια μου βαριά στο έδαφος, αρνούνται να κάνουν βήματα

στή μάχη αυτή πρέπει να κρατήσω ως το τέρμα.

Μια γερασμένη φιγούρα με τσαλακωμένα φτερά εμφανίζετε μπροστά μου.

Μου ψυθιρίζει γλυκά «Έλα συνέχισε τον δρόμο σου είμαι εδώ για εσένα»...

Την μάχη πλέον ξέρω ότι νίκησα .

Τότε ήταν που γνώρισα την «πένα»...

Πετάω πια, σε όμορφους κόσμους με πάει το μυαλό μου

κατάλευκα λουλούδια με ευχές  στον κόσμο μοιράζω

μα σημασία δεν μου δίνουν, δεν θέλει κανείς να έχω κάτι δικό μου.

Μου είπανε πώς το κάνουνε για έμενα...αλλά ήταν ψέμα

τότε ήταν που σχηματίστηκε η λέξη «κακία» στο μυαλό μου...

Τώρα, σε μια άκρη κάθομαι και κάτι κυλάει αργά από τα μάτια μου

με κάνει να μην αισθάνομαι καλά,

μάταια προσπαθώ να μαζέψω, της καρδιάς τα κομμάτια μου.