Γιατί

                                     Παναγιώτης Λάκκας

                                                              σε μέτρο: δακτυλικό

Άκουσε λίγο πως πίνω βροχή, και γεμίζω αγιασμό ουρανού στη ψυχή μου

κάποτε στο κρεματόριο αυτό θα ξυπνούν αργοναύτες του ονείρου

κοίταξε πως με κουπιά και σπασμένα κοιμούνται απόψε οι μέρες που άφησα

μόνος...στο δρόμο θανάτου κρυφά προσευχές με γιατί αφηγούμαι.

Και δυναμώνει η βροχή, δυναμώνει ο χτύπος της λέξης λεπρός

ζέχνει το μίσος του κόσμου, ανάπηρος και φοβισμένος προσμένει το τέλος

πρόθυμα δείχνει την ώρα που έρχεται ο χρόνος με την τελευταία πνοή να σε λυτρώσει

πόνος...στο δρόμο θανάτου κρυφά προσευχές με γιατί αφηγούμαι.

Θα κοιμηθώ να, στο πάτωμα απόψε εκεί στη γωνιά με κούκλες τις ψεύτικες

που για περίεργο λόγο υπήρξαν οι πιο αληθινοί παιδικοί μου προστάτες...

βρέχει ακόμη και μάταια τυλίγω το σώμα  με φύλλα του πρώιμου ελέους

άλλωστε εγώ θα υπάρξω ως αύριο, με κάλεσε ο Πρώτος αμνός

δε θα γνωρίσω το χάδι σου, ούτε το λόγο σου, μα να θυμάσαι αυτό που θα πω..

 Αγάπα τη ζωή γιατί είσαι εσύ...