Ο δρόμος της σιωπής

                       Αλεξάνδρα Ανδριάδη

Περπατάς, κοιτάς τριγύρω σου, σωπαίνεις, περιμένεις.

Οι άδειες καρδιές αυτών που βιαστικά κι αβίαστα

περνούν από μπροστά σου,

θρύψαλα γίνονται με μια κλεφτή ματιά σου.

Λέξεις, σκέψεις,

κουράζουν το μυαλό σου

μα τίποτα δεν καταφέρνει εν τέλει

να σπάσει το «εγώ» σου.

Περπατάς, ακούς,

ο πόνος των βουβών φωνών

σαν αστραπή σε διαπερνούν,

και μια τεράστια πληγή δημιουργούν.

Σταματάς, κοιτάς,

και τάχα σπασμούς το στόμα κάνει,

δηλώνοντας πως θέλεις ν’ αρχίσεις να μιλάς,

μα… δίνεις εντολή εσύ,

καμιά φωνή στο τέλος να μη βγάλει.

Αποφασίζεις όλα μέσα σου να τα κρατάς,

λες πως κανείς τον κόπο δεν θα κάνει,

με τα αυτιά του, τη δική σου την πληγή να γιάνει…