Γιατί

         Άννα Μαρία Τσικρικώνη Κατσαρού

Γιατί ματώνουν τα βουνά, γιατί δακρύζουνε τ’ αστέρια,

γιατί ευχές δεν σμίγουνε με τ’ ουρανού τα περιστέρια ;

Γιατί νερά δεν κελαηδούν κι αγέρας δεν χορεύει,

γιατί θνητά τα όνειρα, κι η ζήση τα κλαδεύει;

Γιατί  πεθαίνουν την αυγή, τη νύχτα να γεννιούνται

την προσμονή που ένιωσαν,  γιατί δεν απαρνιούνται;

Γιατί στην ιστορία χάραξαν, ωδές στην ειμαρμένη

κι έγιναν φρούδες οι στιγμές, σιωπές στην οικουμένη;

Γιατί κραυγάζουν οι σιωπές, στου νου τα δύσβατα σοκάκια,

και φύονται απ’ τις σκιές, σαν ένοχες μορφές

σκεπάζοντας τα πρόσωπα, με φρικαλέα μάσκα,

και μοιάζουν τα «γιατί», σαν ματωμένη  σάρκα ;

Γιατί σωπαίνουν οι κραυγές, νεκρά πουλιά στα χείλη

που ξέφυγαν μ’ οργή απ’ τις οδόστρωτες φωτιές ,

εφησυχάστηκαν, στις ήμερες σπονδές

και  σβήστηκαν σ’ ενός κρασιού, νωθρό ποτήρι ;

Γιατί  σαν πρόποση δροσιάς, φαντάζουν οι ελπίδες

και χύνονται στην άβυσσο του πόνου, σαν λεπίδες;

Γιατί τα κάστρα χτίζονται μες την καρδιά τ’ ανθρώπου

ενώ ποθεί την αγκαλιά τ’ αγνού του στρατοκόπου;

Γιατί αγάπη κι έρωτα ζητά χωρίς να συγχωρήσει

γιατί συγνώμη απαιτεί χωρίς να προσπαθήσει;

Γιατί δικαίωμα θαρρεί πως έχει κι η ψυχή του

αν δεν τιμήσει τη ζωή κι όσα κυλούν μαζί του; 

Γιατί τους άλλους καρτερεί τον κόσμο του να φτιάξουν

γιατί δεν άλλαξε κι αυτός, το μήνυμα ν’ αδράξουν;

Γιατί να κρύβεται στων άλλων τις ζωές

μες απ’ των δήθεν τις γενιές και δίχως περηφάνια;

Γιατί τα ερωτήματα πολλά, δεν θα λυθούν με μάγια

αν δεν αρχίσει να ξυπνά, θα ζει μες τα καρνάγια!