Τι κι αν

                              Παναγιώτης Λάκκας

Τι κι αν χελιδόνια έρθουν κάποτε και στα φτερά δίχως την άνοιξη

χρόνια τώρα βιώνεις τους χειμώνες στ’ αμέτρητα τσιγάρα που καπνίζεις,

σε στιγμές θλιμμένα περπατάς, κι ανθρώπους που βάλθηκαν να τρέχουν

βήματα ακούς από παντού προσμένοντας, αυτά που είναι να συμβούν.

Τι κι αν κρατάς σφιχτά στο χέρι την αγάπη,

ένα γιατί ψελλίζεις πάντα χαραγμένο μες' το φως και περιμένοντας...

εκείνη τη στιγμή εξήγησης που μοναχά στα όνειρα υπάρχει, θυμάσαι;

και τώρα στον καθρέφτη τη βροχή ακούς να ζωγραφίζει δάκρυα

δίχως να ξέρεις τι είναι αυτό που περιμένεις,

ν’ ακούσεις πως υπήρξες κάτι άλλο, ίσως, κάπου αλλού

εκεί που οι ονειροπόλοι ανοίγουν την πόρτα για τ' αστέρια.

Τι κι αν έλεγες πως θα συνηθίσεις τους δρόμους τους στενούς της λογικής

έγιναν πόλεμοι και ξανάγιναν, μα πάντοτε...

λιγότερα θύματα μετρούσε το όνειρο που αγάπησες

κι έψαχνες σαν άγια προσευχή της Θέωσης, σε παλιούς ελαιώνες.

Κι εσείς που ακούτε, παρασταθείτε του.