Τι κι αν

                    Βαγγέλης Γουργουλιάνης

Τι κι αν οι άνθρωποι ποθούνε, τι αν καιρό αναζητάνε

ίσως δεν είναι πια το χρήμα,

δεν είναι αυτό που ζούνε.

μιας αυταπάτης ιχνηλάτες, ένα τίποτα μεγάλο κυνηγάνε.

Είναι κάτι που ψάχνουν και δεν το ‘χουν, μα το νιώθουν.

Τι κι αν ξεχάσανε να ζούνε, ν’ αγαπάνε,

τι κι αν έτσι πάντα μείνουν,

από τη μια σε αγαπούν, σ’ εκτιμούν

κι από την άλλη σε ξεχνούνε και σε φτύνουν.

Σε πετούνε με λόγια και πράξεις και μετά…

μετά θέλουν ν’ αλλάξεις, τι γκίνια.

Σε θαυμάζουν ίσως στην αρχή όμως μετά, χλευάζουν...

Τη μία στο δρόμο σου τα βάγια,

την άλλη, στο στήθος σου τα σκάγια.

Τι κι αν μάγια σου φτιάχνουν και σου λύνουν,

πολλά υπόσχονται μα, αύριο υποσχέσεις δεν θυμούνται,

εύκολα ξεχνούν δεν εκτιμούν... και εύκολα κοιμούνται.

Κι όταν, οι μπόρες θα ‘ρθουνε να ξέρεις πως όλοι θα σε αγνοούν.

Τι κι αν οι άνθρωποι έτσι είναι, μια σιγουριά ζητάνε μόνιμα

κι όταν τη βρούνε πάλι, να ξέρεις πως θα έχουν πρόβλημα.

Όσα κι αν έχουν, περισσότερα ζητάνε,

γι’ αυτό δεν μάθανε ποτέ τους να εκτιμάνε.

Τι κι αν οι άνθρωποι έτσι είναι, γεμάτοι αχίλλειες πτέρνες μα

νιώθουνε πάντα άτρωτοι, έτσι θα είναι πάντα,

Μια ακόμη άβυσσος, μια συννεφιά

μια κόλαση... ή, ακόμη ένας παράδεισος.