Η επιτυχία στο τέλος της διαδρομής

                    Νανά Νέστορος

Πάντα εκεί περίμενε καρτερικά η μούσα του,

στην κορυφή μιας ανεμοδαρμένης τραχιάς σκάλας

Βήμα-βήμα ανέβαινε  κι έπεφτε και έγλυφε

αργά-αργά το κέλυφος απ’ τ’ όνειρο μιας στάλας

Μιας στάλας του ιδρώτα

Μιας στάλας των δακρύων

Αφού χόρτασε πληγές από σφαίρες ηλιθίων

Ανέβαινε κι ανέβαινε

με τρόπαιο στα χέρια

στάχια και μέλι και κρασί

κι αθώα περιστέρια

Και κόπιασε και έφτασε στο τελευταίο σκαλί,

χώθηκε στην αγκαλιά

της όμορφης γυναίκας, στη σκιά

Η άκρη των ματιών είδε την πόρτα ν’ ανοίγει,

να γελάει, να τρίζει ψιθυριστά.

Κι έμεινε πάντα μέσα της

στης μνήμης τα παλάτια

Χαμόγελο στα χείλη του

Απόψε που η μούσα

Του έκλεισε τα μάτια…