Έσσεται ήμαρ

Κοσμάς Αθανασιάδης

Έρχεται η μέρα που το γκρι, θα λείψει απ’ την παλέτα

και το πορτρέτο της ζωής, χαρά θα έχει μόνο

με δυοσμαρίνες, γιασεμί αλλά και μια βιολέτα

τα που πικρά θα διώξουνε, μειώνοντας τον πόνο.

Έρχεται η μέρα που οι πληγές, θ’ αρχίσουνε να γιάνουν

και στων παιδιών το πρόσωπο δεν θα υπάρχει δάκρυ

κεντίδια και μεταξωτές ευχές, οι άγγελοι θα υφαίνουν

για να ντυθούν τα όνειρα, που είναι γυμνά σε μια άκρη.

Έρχεται η μέρα που σ’ απάνεμο λιμάνι θα κουρνιάσω

να μην μπορούν τα κύματα ν’ αγγίξουν την ψυχή μου

οι γλάροι θα με χαιρετούν, παίζοντας κοντραμπάσο

μια μπαλάντα αναζητώ, ν’ αλλάξω τη ζωή μου.