Λέξεις αδάμαστες

Κατερίνα Γερογιάννη

Να μου ‘δινες Κύριε, δυο χούφτες γαλανό
να έβαφα τα κύματα και το απέραντο ύψωμα
να έπλεκα τον φλοίσβο με νήμα αγιοσύνης
να πνίγονται τα κρίματα κι οι όρκοι σαν πονώ.

Να μου ‘δινες Κύριε δύο χεριές με χώμα
να χτίσω τοίχους και να πλάθω αγάλματα
να ορθώσω ολόγυρα μόνο άπεφτα σχολεία
κι άλλο να μη μισεύουν οι άνθρωποι απ’ το φως.

Μα μου ‘δωσες μια πένα και τον κόσμο για χαρτί
κι όπου σταθώ, όπου βρεθώ κατάρα κι ευχή να γράφω
να σβήνω λέξεις, γράμματα, το άλφα το ωμέγα
κι όλο ακούω και κοιτώ, ποια λέξη φεύγει να την πιάσω.

Μα πού να κλείσω τα γραμμένα, σε ποιο χάρτινο κλουβί
που σαν φτερουγίσουν λιγάκι τις άκρες τους, φυσάει στο νου
και θεριεύει η φωτιά και καίει τα πρότερα
κανείς να μη βγει ακαψάλιστος απ’ της σκέψης τ’ ανώτερα.

Πώς να δαμάσω τις ιδέες και στολίδια να τις ντύσω
που οι λέξεις καλπάζουν γυμνές στο αμάραντο
και μόνο αν εκείνες θελήσουν, σταματούν μια στιγμή
να δώσουν στους ακούρσευτους, μια στάλα ήλιο να ελπίζουν.