Ποιητικό αίτιο

Βασίλης Ακριβούσης

Σε αναζήτηση πεδίου

(κατόπιν ζυμωμένης με εφόδια σκέψης),

δορυφόρος για να γνωρίσει τ’ αδιάγνωστα,

θεατής αυτήκοος στοχασμών ενεργητικών

γεννήθηκε κι εναρμονίζεται για να αυτοκαθοριστεί.

Την επιβίωση του εξασφάλισε

(έργου καλλιτεχνικού αποτέλεσμα), αχαλίνωτο καταυγάζει,

οντολογική αποκτά θεμελίωση, εμβληματικά διευρύνεται,

συμπυκνώνεται και τη σμίλη επιδαψιλεύει·

η καταλυτική υπερκέρασε παρουσία του το σώμα.

Αποστολή νομοτελειακή εκ προοιμίου,

με πυρετώδη βυθίστηκε προσπάθεια σε λαβύρινθο ψυχικό,

πρωταρχικά την πνευματική παράδοση αμφισβήτησε,

το σκοταδισμό σε διαστάσεις προφητικές αντιμάχεται,

νοηματικώς ανεξάρτητο στην όσμωση οδηγείται.

Στη ρέμβη αντικατοπτρίζεται γοργά

(συντεταγμένη εργασία, πρόοδος κι αναζήτηση),

από αλληλεπιδρώσεις ωθεί διαστάσεις σε δημιούργημα

(σε αντιδιαστολή με σκιώδεις ενορμήσεις),

αυτονομημένο τα επερχόμενα σε ενοράσεις αποτυπώνει οικουμενικές.

Το πλέγμα αποτινάσσοντας

σε μεταίχμιο ιδεολογικό αναβαθμίζεται,

σε δίαυλο περιπλέκεται συναίνεσης για να προσεγγίσει

την αγωνία του εφικτού (πάνδημος πρεσβευτής αναζωογόνησης),

κουστωδία που των τέκνων τους λόγους ύπαρξης αποκαλύπτει.