Τα χρόνια της αθωότητας

                Κυριάκος Κυτούδης

Ήτανε τότε που οι λέξεις,

μοιάζαν στων αστεριών το γάλα,

τότε που το χαμόγελο, μύριζε γιασεμί

ήτανε τότε τα μικρά, που φαίνονταν μεγάλα

ήτανε τότε, που το άσπρο, γίνονταν λευκό.

Τότε που το φεγγάρι μας κρατούσε συντροφιά

και στέλναμε ευχές σε άγια ρότα,

τότε που οι αέρηδες, μοιράζανε φιλιά

η τελευταία κάθε φορά, ξανά γινόταν πρώτα.

Ήτανε τότε που στο διάβα μας,

χάνονταν τ’ απόσκια

τα διάσελα των ουρανών ανοίγανε με δέος

μικρές καρδιές που ύφαιναν στης άνοιξης τα κιόσκια

ήτανε τότε που λέγαμε, ο κόσμος είναι ωραίος.

Θυμάμαι πως το κρύο, δεν κρατούσε τα χείλη μας σφιχτά
τότε οι καρδιές δεν πάγωναν στα χιόνια
ήταν εκείνα... της αθωότητας τα χρόνια.