Τα χρόνια της αθωότητας

                      Άννα Μαρία Τσικρικώνη Κατσαρού

Σαν άγγελος, η Γη σε κάλεσε

κι έσταξε μέλι και γάλα

σε όνειρα αστροκέντητα

και με ουράνιο άσμα,

γιόρτασες ψυχή τ’ αντάμωμα,

με την επίγεια Μάνα!

Έλαμψαν της ίριδας χαμόγελα

στα φωτεινά σου μάτια

κι ανέμελες δονήσεις χύθηκαν,

στης Γης τα μονοπάτια,

κεντώντας αίσθημα αβρό,

κι αγνό σαν άγιο κρίνο.

Λευκά τα πέπλα της ψυχής

π’ ακόμα σε τυλίγουν,

γυρνάς μες τους λειμώνες της χαράς

κι ατέρμονα, με φως σε χρίζουν,

σε οδηγούν σε κόσμους άυλους

με τ’ άπειρο να παιχνιδίζεις.

Είναι τα χρόνια της αυγής

που ανοίγουν τη ζωή σου

κι είναι τα μάτια της ψυχής, πνοή,

απ’ την αγγελική φωνή σου

με ρίμες τρυφερές κι αθώες μελωδίες,

η τρυφερή σου ύπαρξη, ελπίδα στη ζωή μου!