Τα χρόνια της αθωότητας

                                       Παναγιώτης Άγγελος

Θυμάμαι λιωμένα ρολόγια και όσο το κάνω

ο χρόνος με πλησιάζει ακόμα ποιο τρομαχτικός

μέσα στις εικόνες του μπερδεμένου μυαλού μου...

Στιγμές είναι λέω και έτσι πείθοντας τον εαυτό μου

ξεγελάω για λίγο το αποπλανημένο από εγωιστικές πράξεις είδωλο

στον καθρέφτη του ροζ δωματίου με τον χαμηλό φωτισμό...

Ένα συγνώμη δεν αρκεί και η καρδιά μου πονάει όταν κοιτώ

την μορφή σου μητέρα αποτυπωμένη σαν την μορφή της Παναγίας

σε ένα κιτρινισμένο από τον καιρό και τα δάκρυα χαρτί...

Και να κάπου εδώ είναι που ο ήχος της εξώπορτας

και τα βαριά από τα χρόνια και τις αμαρτίες βήματα μου

τρυπάνε  αδιάκοπα το μυαλό μου και η σκέψεις μου εξαφανίζονται...

Θέλω μια φορά να μην αναπνέω φτηνά αρώματα και ανακατεμένους

βρώμικους αρρενωπούς ιδρώτες που πυροστάλακτοι στάζουν

πάνω στο ανώνυμο ανέραστο κορμί μου...

Βαρέθηκε το στόμα μου να γεύεται σπέρμα από άμορφες μάζες σάρκας

που σαν αρχαίγωνα λυσσασμένα ζώα βεβηλώνουν την ανθρώπινη ύπαρξη μου

πάνω σε ξεθωριασμένα μεταξωτά σεντόνια...

Και να η «μόρα» της ψυχής μου παίρνει την φωνή, και έτσι σωπαίνω

φορώντας ένα ψεύτικο χαμόγελο ακούγοντας την φράση

«Πόσο είναι η ταρίφα σου γκομενάκι..;»

Φτάνει πια ρε βλάκα ανθρωπάκο!! Δες έστω για μια φορά την σάπια ψυχή μου

και ξερίζωσε την μαύρη αιώνων στοιχειωμένη καρδιά μου από το σώμα μου...

Άγνωστε άγιος με αμαρτίες μην προσπαθείς να γίνεις σε παρακαλώ

φέρνοντας μου λουλούδια σωτηρίας έξω από την πόρτα μου γιατί θα ξεραθούν περιμένοντας με τα καημένα ...

Και αν εσύ που διαβάζεις τις λέξεις αυτές είσαι άνθρωπος καλός μην με λυπάσαι

δεν το αξίζω και τα καλά λόγια που έχεις για εμένα, προσευχή στον Θεό να τα κάνεις για να συγχωρεθώ και να ξαναγυρίσω….

 στα χρόνια της αθωότητας...

                                 Άννα 19 ετών, επάγγελμα “Σάρκα επί πληρωμής...”