Η επιτυχία στο τέλος της διαδρομής

                   Βαγγέλης Γουργουλιάνης

Ξένο σώμα σ’ έναν κόσμο σκεπασμένο από ψύχος νιώθω

κοιτάω να με βρω στο πουθενά τριγύρω,

μονοπάτια σκοτεινά και δύσβατα αντικρίζω

και σαν φιγούρα άγνωστη, κοντοστέκω στο κενό, στο γκρίζο.

Και προσπαθώ να ξεσκεπάσω, το πέπλο σκοτεινό που με τυλίγει

μήπως και αντικρίσω μονοπάτια φωτεινά,

κι ανάβει μέσα μου μια φλόγα ελπίδας, και ελπίζω

σταυρώνω ότι λαχτάρισα να συναρτήσω και απλά, βαδίζω.

Κεντάω όρκους κρυφά στο πυροσάλι μου

και ξετυλίγω το κουβάρι της μοίρας μου καθώς,

κάθε μονοπάτι που διαβαίνω, γίνεται όλο και πιο φωτεινό,

κάνω τραγούδι τη ντροπή για όσους με ζυγώσανε

και γονατίζω, τους πόνους που με άγγιξαν, και με πληγώσανε.

Σ’ αυτόν που ονειρεύεται τον κόσμο ακόμα,

γυρεύω να γενώ αιώνιο και μνήμα απέραντο

στέκομαι και φτύνω ότι δω, στου χρόνου τ’ άχρονο το γιόμα

αράζω σε μια γωνιά του ουρανού και…

και γίνομαι δέντρο, λυτρωμένο από το χώμα και αλύγιστο.