Άννα Μαρία Τσικρικώνη Κατσαρού
Τα
φώτα έσβησαν επάνω στην αυλαία
κι επευφημίες έγιναν σαν
σκόρπια φύλλα
στον παγερό αγέρα.
Κλείνουν κι οι πόρτες
μοναχές
θεματοφύλακες των πόθων,
στέκουν και ψάχνουν να
βρουν αναλαμπές
απ’ τις στιγμές, που πλέον
δεν τους γνέφουν.
Τώρα μονάχος περπατάς
επάνω κει, στ’ αδέκαστα
σανίδια
μονόλογο θαρρείς πως
τραγουδάς
με του μυαλού σου τις
σκιές,
τις άχρωμες μορφές,
από σκηνές που έγιναν
απόκοσμα στολίδια.
Έμεινες τώρα μοναχός, τι
στέκεις σα χαμένος;
Η διαδρομή που ξεκινάς,
δεν είν’ για ηττημένους.
Άσε τους μικρόψυχους,
στο τέλος αυτού του δρόμου
και κοίταξε, το διάβα
σου στη κορυφή του κόσμου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου