Αυτονόητη επανάσταση

                         Κατερίνα Γερογιάννη

Άντρες με λιωμένα κουστούμια είναι στους δρόμους απόψε

δίχως ματιά καθαρή περπατούν στην αφώτιστη πόλη

δίχως πατήματα, χνάρια αφήνουν στις λάσπες ‘κει χάμω

αίμα ζητάνε δικό τους που πήγε στα χρόνια χαμένο.

Άκου τα βήματα έξω απ’ την πόρτα, εσένα ζητάνε

βγες απ’ τον λήθαργο ο ,τι κι αν είχες στο πήρανε φως μου

κοίτα τα χέρια σου άδεια στις τσέπες, δεκάρα δεν έχουν

μόνο η ελπίδα σου μένει κι αυτή ξοφλημένη φοβάται.

Τι περιμένεις πια; Κλαίν’ στις γωνιές τα παιδιά σου με τρόμο.

Όνειρα που έχασες δίπλα στις άδειες χαβούζες του κόσμου

λάμπουν ακόμα, ενώ συγχωρείς τα νεκρά βήματά σου.

Θύμωσε πριν τη ζωή σου ξεχάσεις, περπάτα πιο κάτω

πιάσε το χέρι μου ή το μπουκάλι, να κάψουμε πρώτα

όσα φοβόμαστε, κι όχι ετούτη την έρημη πόλη.