Κατερίνα Γερογιάννη
Στο
όνομα του φόβου, της δειλίας, των τυχαίων ιδανικών,
στον βωμό της δόξας, της
καρέκλας και των δήθεν ιδεών,
ανθρωπάκια με μουτσούνες
πνίγουν τον θυμό σου
κι ύστερα τους κερνάς και λίγο,
από το ποτό σου.
Ξέχασες να σκέφτεσαι, νομίζεις
η ώρα σου έχει φτάσει
μα είναι καιρός πια μάτια μου,
να πάψεις να λυπάσαι.
Σήκω στα πόδια σου, κάψε τον
καναπέ σου
ψάξε στις τσέπες σου,
κοιμούνται οι ενοχές σου.
Πρέπει να δουν ότι σακάκια και
γραβάτες δεν φοβάσαι,
δείξ’ τους πως ήταν τυχαία κι
ατυχής, η εγκεφαλική σου θλάση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου