Αυτονόητη επανάσταση

                               Παναγιώτης Άγγελος

Βλέπω, γελάω.

Δάκρυα μέσα μου κρατάω, πάλι δεμένος με αμαρτίες

πάλι χαμένος απ’ το εγώ μου,

πάλι στα σκουπίδια πετώ τον εαυτό μου.

Πάλι σου μιλώ σαν να μην υπάρχω...

Έχουμε πιάσει από άπατο βαρέλι πάτο, δεν πάει παρακάτω...

Κι εδώ, κατ’ ευχήν τα πράγματα δεν πάνε, λυπάμαι

πάρε βαλίτσα και πάμε...

Δίχως λιμάνι, δίχως σεβασμό, δίχως σφαίρες στη θαλάμη

χαζεμένοι στο χαζοκούτι μας και έτσι περνάει ο καιρός μας

για το καλό μας, μας είπανε κάποιοι ρουφιάνοι

και πολιτικά πιασμένη η θέση στην  πλεκτάνη.

Αυτός που τρέχει, πότε δεν φτάνει

γέμισε είδωλα ο τόπος και η Βαβυλώνα ξαναχτίστηκε

επάνω σε χρυσούς σταυρούς, υπνωτισμένος απ’ τα αρώματα ο κόσμος,

ψάχνει για παρηγοριά, σε γυάλινους θεούς...

Με κοινή θέα μια βυθισμένη γυναικά μοιραία,

βαφτίσανε τον κάθε δαίμονα, με γράμματα κεφαλαία.

Μπέε, ρδέψανε τον άνθρωπο, Ρίξανε λύκους την αυλαία...

Σε ναρκωτικά πλέον πνιγμένη η άκαρπη νεολαία

και φαντάσου, στρατόπεδο συγκέντρωσης μπροστά σου

με σβάστιγγες επιβολής, η οικογένεια σου...

Φανατισμός, βία για εξουσία, εφήβων μάτια δίχως ελπίδες

οπλίζονται με μολότοφ... Μην κάνεις πώς δεν είδες....

Λυπεί η γάτα και τα ποντίκια νηστικά πεθάναν πάνω στον χορό τους

πάντα για την πατρίδα και το καλό τους... Σωστά?

Και μια φόρα και έναν καιρό, ήταν τα σχολεία

κλασσική ιστορία, μηδέν πολιτισμός, μηδέν παιδεία,

η σάπια μήτρα γέννησε πυρηνικές κραυγές και πληρωμένο έρωτα

και γύρω μας οι άγγελοι, σπάνε τα λευκά φτερά τους

τώρα δαίμονες περαστικοί χλευάζουνε για τα κατορθώματα τους...

Η δημοκρατία φυλακίστηκε και απελπισμένα ζητάει πίσω τα δικαιώματα της...

Ήταν καλύτερα μου είχε πει κάποτε στα χρόνια τα δικά της...

Η αγάπη πεθαίνει και οι μονομάχοι πλέον, ντύθηκαν στα ροζ εδώ και χρόνια

πιάσανε βλέπεις μεγάλα δερμάτινα σαλόνια, χρημάτων βρώμικα πιόνια...

και κάπου εκεί, ο πυρήνας βρόμησε και έβγαλε αποθυμένα

διψάει για φρέσκο αίμα... Για νεανικά γυμνά κορμιά υπνωτισμένα...

Έτσι ντροπή, σε σένα και σε μένα,

ντροπή στον κάθε άνθρωπο, απάνθρωπο που θέλει να ζει μέσα στο ψέμα...

Μυαλά σε ξεχασμένες εποχές καθηλώθηκαν...

Αντιλήψεων γνώμες ξηλωθήκαν.

Αυτονόητη η επανάσταση πλέον για έμενα...

Υ.Γ Μητέρα, πατέρα...Συγνώμη που θέλησα να είμαι ο εαυτός μου...