Αυτονόητη επανάσταση

                                Παναγιώτης Λάκκας

Σκοτεινοί δρόμοι μαγεύουν τους εραστές της εξουσίας

βαπτιστές χρίσματος του πόνου ομοιάζουν με φρέαρ κόλασης

λοιδορούν νόμους, φωνές παίδων εν καμίνω σιωπούν με τη βία

περικόπτουν τη ζωή, φόρο δεινών βάζουν, μικρός να νομίζεις πως είσαι.

Κουβαλάς και προσκυνάς μάσκες, η ανάσα σου βγαίνει χωρίς μνήμη

επιταγές έρημες τα δώρα μετάληψης, πιστής πόρνης που έλαβες

σιωπείς... και ναρκομανής της χλιδής ντύνεσαι μήπως και κρυφτείς πάλι,

στις σπηλιές του δημοκράτη νεάντερταλ της παγκοσμιοποίησης.

Κοινωνία αδύνατων και πλήξης, τυφλοί κίνδυνοι του τρόμου

σε περιβάλλον ιδανικό λήθης ψευτίζει μονομιάς τώρα η ψυχή

και γλιστράς, σέρνεσαι στα είδωλα που πρόσφεραν και κάλεσαν χρήμα

και απ' όλα αυτά, τρέμεις θηρία εκκλησιών μήπως υπάρχουν.

Ποιος Θεός να επιθυμεί τη δική σου καταδίκη άνθρωπε

ποια πηγή λύτρωσης να πνίξει το θαύμα που είναι να γνωρίσεις

και γιατί μοίρα αλλαγής πίνεις μονάχα απ' το ρηχό ποτήρι

φοβισμένος αναζητείς Κεάδα να ρίψεις το παιδί…

της αυτονόητης επανάστασής σου.