Γιατί

                  Αλεξάνδρα Ανδριάδη

Κοίταξε πίσω του δειλά,

η ψυχή της είχε καταρρεύσει και ό, τι είχε απομείνει…

σκοτώθηκε βίαια από τη ψυχρή του τη ματιά.

Δεν ήθελε ποτέ του την αγάπη που του πρόσφερε,

πεισματικά, αρνιότανε.

Πολλά «γιατί», κανένα «επειδή»

και πόνος από μια αγιάτρευτη πληγή και τότε…

τότε κατάλαβε γιατί.

Αντίκρισε τη θάλασσα σαν μάγισσα

πλανεύτρα εξωτική και είπε

με παιδιάστικη σχεδόν, φωνή…

σου έδωσα της καρδιάς μου τα κλειδιά

και τα χρησιμοποίησες,  πολύ μεθοδικά.

Το στραμπούληγμα της γλώσσας,

σαν στέκω δίπλα σου εγώ, δεν μπορώ να διορθώσω.

Οι πεταλούδες, ανήσυχες πετούν

και το στομάχι σαν τρελές τολμάνε να τρυπούν.

Μα τώρα αποφασίζω να σ’ αφήσω,

επιλογή, αγάπη μου, δε μου άφησες καμιά.

Έμαθα πια.

Η αγάπη με κρατάει ζωντανή

με κάθε θυσία, με κάθε τιμή

για την καρδιά και τη ψυχή

ακόμα κι αν γιατί… δεν μ’ αγαπάς εσύ».