Κατερίνα Γερογιάννη
Χωρίς να
γνωρίζει τον δρόμο περπάτησε χρόνια μονάχη.
Ποτέ της δεν είπε για λάθη που
έθαψε…
κάποτε ο χρόνος την άφησε μύρα να κόψει,
στου διάβα τον κόρφο να κρύψει
εκείνα που σκότωσε τότε.
Ζητούσε την λύτρωση μόνο
σαν ήρθε κοντά σου εκείνη…
Γυναίκα θλιμμένη, σιωπούσε
κρατώντας μια νόθα ελπίδα
σφιχτά απ’ το χέρι…
κανείς τους ποτέ του δεν πήρε
μια λέξη δική της,
να μάθει γιατί, αχ, σιωπής της
τον δρόμο εδιάβη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου