Ο δρόμος της σιωπής

                  Κυριάκος Κυτούδης

Χόβολη στην περπατησιά και στη ματιά αχνάδα

λες και τα όνειρα σε αθρεψιά από ψωμί σταρένιο

καιρό τα χείλη ξέδυψα κι όνειρα αποσταμένα,

αχνοκεριά στον ουρανό  κι άστρα σε αποφράδα

μύρο δεν βγάζουν οι αυλές μονάχα μαραμένα

χόβολη στην περπατησιά, βήμα και μια πικράδα.

Δεν έχουνε οι γειτονιές μια σπιθαμή στημόνι

ξέμειναν και οι αυλές από γλυκό υφάδι

βελούχια δεν υπάρχουνε στου διαβατού τα μέρη,

και πώς να κάνει κέντημα σαν η καρδιά κρυώνει

στα όνειρα που βρέχει μοναχά σκοτάδι

δεν έχουνε οι γειτονιές, λευκό πια περιστέρι.

Ψάχνει η ματιά όμως δεν βρίσκει κάποια συναξάρια

μια εκκλησιά, ένα κερί, επέκεινα το άγιο

και πώς να κάνει προσευχή στα διάσελα του μαύρου,

κάποτε στον πηγαιμό υπήρχανε πυξάρια

μύριζες κύμα αλμυρό θάλασσα μα τον άγιο

ψάχνει η ματιά, μα θρύψαλα ενός διαβόλου λάβρου.

Μοιάζει ο δρόμος κι η σιωπή απάνεμη γαλήνη

μοιάζει το βήμα αλγεινό κι ατάξιδο στον πόνο

πάντοτε το αιτιατό, όταν τα όνειρα μεριάζουν,

δένει ο χρόνος τις χαρές και τις πληγές αφήνει

αβέρτα πια τα φιλιατρά, σπιλιάδες κι όχι μόνο

μοιάζει ο δρόμος κι η σιωπή, εμένα να κοιτάζουν.