Ο κόσμος που δεν έζησα ακόμα

Παναγιώτης Άγγελος

Είναι το μέρος που η αγάπη θα συνθλίβει το δάκρυ

και άγγελοι  επί γης θα παίζουν «φανερό».

Είναι εκεί που η ανάσα δεν θα στερεύει στην πάχνη

και κάθε αυγή, πούλια θα βάφαν πολύχρωμο τον ουρανό.

Σε αυτόν τον κόσμο το φεγγάρι θα νανούριζε τα αστέρια

και ο κόσμος θα είχε λίγο χρόνο παραπάνω να ερωτευτεί.

Λέξεις όπως πόλεμος, κακία θα υπήρχαν μόνο στην κρεμάλα

και οι γονείς επιτέλους στα παιδιά θα μάθαιναν μια προσευχή.

Η Εύα θα πέταγε το μήλο και θα έπαιζε με την χιονάτη,

ενώ ο Αδάμ στην κουζίνα θα έφτιαχνε κινέζικο για βραδινό.

Ο Νταλί θα έβαζε τελικά φτερά στα ρολόγια

και η Γκουέρνικα του Πικάσο θα είχε χρώμα κυανό.

Δεν θα υπήρχαν σύνορα και τοίχοι και πλάσματα κάθε λογής

θα τραγουδούσαν παρεάκι αγκαλιά.

Τα όπλα θα ήταν μπαλόνια και μάγοι θα έκαναν στους αιώνες των αιώνων,

επιτέλους τα καρτούν αληθινά.

Παίρνω πινέλο, χαρτί μολύβι στυλό και φτιάχνω τον κόσμο

που δεν έζησα ακόμη.

Η μήπως τον ζώ...;