Ο κόσμος που δεν έζησα ακόμα

             Παναγιώτης Λάκκας

Άδεια πόλη, μια σύγχρονη νέα Βηθλεέμ

που οι πραίτορες χάθηκαν χρόνια τώρα

και οι διάδοχοι ράγισαν δίχως απόφαση

στους ανταληγείς ανέμους της μοίρας κι η πρόφαση,

κόσμος και ζωή,

μαγεμένες σκιές οι οποίες ξεφύγαν απ' του Διογένη το πιθάρι

όταν το πρώτο παιδί και με άδηλο ύφος,

δολοφόνησε τ' όνειρο, με του Ηρώδη το ξίφος.

Χτύπησαν τότε καμπάνες με πένθιμο ύμνο

και στέκονταν οι ενοχές μας στα λευκά,

μέσα στην άδεια πόλη που θάβεται

με την καρδιά του μικρού παιδιού και η ελπίδα να ράβεται,

οι εφημερίδες του νόμου σχημάτισαν λόγο

και χρίσμα αυτόχειρα δόθηκε στο παιδί,

μάταια πέθανες αγόρι μου,

ούτε ενός η ψυχή δεν κατάλαβε τάμα πως εκπλήρωνες

τάμα καταραμένης φυλής με όσα κι αν πλήρωνες,

που γυρεύει συγχώρεση από τους Θεούς της σκιάς.

Τίποτα... μέρες σιωπής παρελθόντος

και χρόνοι του σύμπαντος ώριμοι,

στέκονται οι πράξεις μου κύμα υπόγειο

γυρεύοντας συγχώρεση για να σβήσουν,

τόπος ανάμνησης μία ψυχή και η γνώση της πρόθεσης,

ζωή για να ζήσουν,

μέσα στον ήχο του παραμυθιού...

Ο κόσμος που δεν έζησα ακόμα,

το αύριο είναι, και κλαίει ο Ιούδας του χθες

κλαίω εγώ, και πελάτες οσμές της πορνείας μου

πέταξα αν θες… τριάντα θυμάμαι αργύρια,

πρόδωσα παιδί λατρεμένο της μάνας μου,

πρόδωσα σπόρο αθώο στον Άδη μα όμως…

μετάνοια καλώ και παιδί μου ανάσταση πράττω για σένα

και ναι… αλλάζει ο νόμος.

Ζητώ... ναι, με ακούς; μεταφράζω σιωπή σε πηλό

και το χώμα ψυχή θα γεννεί.

Θε μου μ' ακούς;

μυστική ζωγραφίζω εικόνα ενός ποιητή για να ζήσω

Θε μου μ' ακούς;

Ο κόσμος που δεν έζησα ακόμα,

προσμένει να ζήσω το αύριο, που τώρα πια μου ανήκει...