Ο κόσμος που δεν έζησα ακόμα

        Άννα Μαρία Τσικρικώνη Κατσαρού

Ο κόσμος που δεν γνώρισα, μα δεν τον έζησα κι ακόμα,

αυγάζεται σε όνειρα χρισμένος με αστέρια,

που έχουν χρυσοποίκιλτα  φτερά και φέγγουν στον αιθέρα

κι αφήνουν μες τον άνεμο ακτίνες μεταξένιες,

να πλέκουνε οι άνθρωποι, ελπίδες στις γαρδένιες

π’ ανθίζουν μόνο μιαν αυγή και σβήνουν σε μια νύχτα.

Ο κόσμος που δεν έζησα και δεν τον γνώρισα ακόμα,

είναι ο κόσμος της χαράς που δεν τη βρίσκει δύση,

σαν η χαρά μοιράζεται σ’ ορίζοντες σπαρμένους

στα μάτια όσων τη ποθούν, σε όλους που τη θέλουν.

Κι εκεί το δάκρυ τραγουδά κι ο πόνος ξεψυχάει,

το δίκαιο φεγγοβολά, το γέλιο σε μεθάει.

Ο κόσμος που δεν έζησα με ξέχασε κι απόψε

σ’ αλαφροΐσκιωτες γωνιές, τ’ αστέρια ν’ αγναντεύω

μα τρεμοσβήνουνε κι αυτά σαν τις ευχές που στέλνω !