Για τα μάτια του αετού είναι μικρές οι μάντρες

Παναγιώητης Λάκκας

Κρίνε με άνθρωπο σαν τη ψυχή μου αναζητώ

όμοιο βήμα τραβώ μ' αετού το φτερούγισμα

όνομα έχω τα ονείρατα, μάτια για φόβους δεν έχω

είμαι σταγόνα μετάξι που ντύνει τη γύμνια του χρόνου

μπρος σε εκείνο το σάστισμα που προκαλεί τ' αναπάντεχο

θαύμα στο τέλος μιας πράξης.

Κρίνε με σύγχρονο μα ιεροφάντη ρυθμό

ξέρεις...γιατί μοιραζόμουν στιγμές μου με τέχνη

μόνος υπήρξα μονάχα στη γνώση και μάντρες δεν γνώρισα

τείχη δεν στάθηκαν εμπόδιο στο πέρασμα του πεπρωμένου

είναι που λόγος σιωπής δικαιώνει την πίστη.

Κρίνε με αν τη πνοή μου κραδαίνω βρεγμένη από των δακρύων

σφράγισμα αμόλυντο αυθεντικό της εξάγνισης

χτύπησα ήχους παρθένους ν' ακούσεις ανθρωποθυσίες

κάποιων ανέραστων δούλων του χρήματος.

Κρίνε με σώμα ορίζοντα Θέωσης

μέσα μου λιώνει το άλγος

γνώρισα θύτες και θύματα  μιας αυταπάτης.

Κρίνε με ίχνος ενός παραδείσου ανάμνηση

τράπεζα άρτου ζωής κι ευλογίας

Κρίνε με, μα ο κριτής να θυμάσαι ορίζει την ελευθερία του.