Ευχή

                             Παναγιώτης Λάκκας

Βροχές πεπρωμένου ποτίζουν τα ένσαρκα ίχνη της ζωής μου

διαβάτης μυστήριος ο χρόνος κωφεύει

ως μάντης χρησμός και σιωπά

ασθμαίνω στα όνειρα, βλέπω τον πόνο...

χτενίζει τα δάκρυα σε ίνες χρυσές

γελά, περιπαίζει τον άδειο κόσμο που γέννησα

μέτρησα κι έθαψα τις υποσχέσεις.

Ελεύθερη δύναμη της προσευχής,

περπατώ και προσμένω ακρόασης σύμβολο

μονάχα αυτή παραμένει πιστή

στη μετάληψη της ανεξήγητης ρήσης γι' αγάπη...

ανοίγω τα βλέφαρα, τίναξα φόβους της νύχτας

με μια σταθερή αναπνοή

βελόνα βουβή και κλωστή ταπεινή να σφραγίσω

τα χείλη της ψυχής μου, δώστε μου.

Κι ένα πρωί με τραγούδι καρδιάς να πεθάνω εγώ για να ζήσω...

Ευχή θρυμματίζω... φυσώ ελαφρά κρεμασμένος απ' τ’ άστρα

να φεύγει σα γύρη κι ανθούς των ψυχών να βαλθεί να κεντήσει τον ύπερο

κι έτσι αλλάζει ο κόσμος...

και άγιοι θα 'ρθουν ξανά για να ζήσουν, ακούς;

Κι ένα πρωί με τραγούδι καρδιάς να πεθάνω εγώ για να ζήσω...

Γιατί η αγάπη ανάγκη από την πνοή, την τροφή και το ύδωρ, 
μεγαλύτερη είναι.