Για τα μάτια του αετού είναι μικρές οι μάντρες

                   Κυριάκος Κυτούδης

Τι κι αν κτίζουνε κάστρα ψηλά στα όνειρά μου

τι κι αν συρματοπλέγματα βάζουνε στο χρώμα,

πώς να φυλακίσουν τον κόσμο των ονείρων μου

μα δεν μπορούν, αετού φτερά, δεν στέκονται στο χώμα.

Τι κι αν υψώνουν φόβους σε κάθε λιακωτό

τι κι αν με γκρίζο βάφουνε τα παιδικά τα μάτια,

όσο και αν τους φόβους μας κάνουν ψηφιδωτό

δεν θα μικρύνουν τα όνειρα, δεν θα γινούν κομμάτια.

Τι κι αν ανοίξαν διάσελα του διάολου στο δρόμο

και φτιάξανε τον πηγαιμό γκρίζο για την ελπίδα,

απόσκια είναι του θάνατου κι αλλάζουμε το νόμο

μαύρο ξημέρωμα θα βρουν χωρίς ήλιου αχτίδα.

Και αν στον ύπνο μας συχνά στήνουν καρτέρι

και βάζουν ξόβεργες με άχρωμες τις χάντρες,

θα μάθουν πως τα όνειρα είν’ στο δικό μας χέρι

                             πως για τα μάτια του αετού, είναι μικρές οι μάντρες.