Τα όνειρα δεν έχουν στέκια

Άννα Μαρία Τσικρικώνη Κατσαρού

Όνειρα, χρόνους γητεύουν

κόσμους Θεών τε θνητών αναδεύουν

άρχονται μες τον ουράνιο κύκνο

δονούνται σ’ αέναο λίκνο .

Όνειρα, «Δώρα Πτερόεντα» 

κι ως αστερόεντα ρόδα ψυχής, ιριδίζουν

μύρο αναβλύζουν να χορεύουν οι τέρψεις   

πλέκουν στ’ ανείπωτα άχραντες σκέψεις. 

Όνειρα, γαλάζιοι εραστές της ελπίδας

ρέουν σαν τις σκιές στ’ απόκρυφα θέλω

και πλημμυρίζουν στιγμές ,εξυμνούν ενοχές

κι αρμενίζουν στο άπειρο μ’ άγιους έρωτες.    

Όνειρα, ορμέφυτα κι απόδημα πουλιά

υψιπετώντας  πλουμίζουν τη ματιά 

χτίζουν μια φωλιά σ’ απόκρημνες αισθήσεις

μα δεν ριζώνουν πουθενά

 τη καρδιά, δεν τη στοιχειώνουν. 

Όνειρα, μύριες συγκινήσεις

δεν τα δαμάζεις, δεν τα φυλακίζεις…