Ευχή

                Παναγιώτης Άγγελος

Ναυαγός σ’ ένα σώμα, ψάχνω για μια  γη λευκή.

Για να φυλάξω μέσα της ένα κομμάτι παιδιού μέσα μου

που μου απόμεινε σαν δώρο από την κατάρα του τότε.

Την βρήκα, μα άραγε να είναι δική μου;

Σκυμμένος και πάλι εκεί, ανάμεσα σε φλόγα και ύδωρ πυρακτωμένο

να ανασαίνω τις ανεμελιάς τους καπνούς, που μόνο φόβους

και έχθρα πίσω τους αφήνουν.

Θύελλες να αναζητώ με μια μισοφαγωμένη πιρόγα, Άραγε τις βρήκα;

Μία φωνή και ψίθυροι στα αυτιά μου να μου λένε λόγια της σειράς

«καληνύχτα, ήρθε η ώρα για να ξυπνήσεις ναυαγέ»

Ευχή και κατάρα πίσω από το μέτωπό μου

για όλα όσα εκείνα είπα στις βραδινές προσευχές.

Τοίχοι από χαρτί και από μελάνι,

υγρό ποτισμένοι να ορθώνονται σαν θεριά

μυθικά  μπροστά μου και να μου λένε στα άξαφνα του νου,

«Είμαι εδώ όπως ήμουνα πάντα, με ακούς;»