Για τα μάτια του αετού είναι μικρές οι μάντρες

                               Παναγιώτης Άγγελος

Και αν ανασαίνω μέσα σε κόσμους από σταχτί κλωστή ραμμένους

θα ‘ναι γιατί ποτέ μου δεν θέλησα να μάθω τις λέξεις τους.

Πότε μου δεν θέλησα να γίνω μια θολή ξερή εικόνα

που στις αβυσσαλέες καταιγίδες του Ποσειδώνα πνίγετε κάθε χάραμα.

Γιατί θέλω να νιώσω τον αέρα.

Πόλεμος όπου και να κοιτάξεις...Έρημα πια τα σπίτια στην

ανηφοριά κάπου ανάμεσα στην εφηβεία και την ενηλικίωση.

Αμούστακοι πολεμιστές που παίζουν σε μια “γύρα” το κράνος που

με φροντίδα σκάλισαν στις μήτρες τους οι άσπλαχνες μητέρες.

Γιατί; ρωτώ. Σιωπή παντού.

Έτσι φόρεσα τα φτερά μου.

Μου μιλάς, μα δεν σε ακούω, ούτε κανέναν άλλο στο μικρό μου δωμάτιο.

 θα φταίει μάλλον εκείνη η λύσσα για αναρχία και ο φόβος που δέχτηκα.

Η μπορεί να φταίει και η ανέραστη πλευρά του δακρυσμένου φεγγαριού

που δεν φωτίζει πια όπως παλιά.

Ανοίγω το κλουβί μου.

Εγώ πετώ! Εσύ τι κάνεις; Μου είπες μια μέρα στα κρυφά  από το παράθυρο μου.

Σε κοιτώ με καλοσύνη. Αυτό μου έβγαλες από την πρώτη στιγμή...

«Σίγα- σιγά αναπνέω» σου είπα με σπαστή φωνή απ’ την χρόνια σιγή μου

και  ύστερα γέλασα παρέα σου και ύστερα έφυγες, μα στάσου, δεν έφυγες ποτέ.

Τώρα πια πετάω πάνω από τις μάντρες.