Ντία Κόμβου
Ραγισμένα τα τείχη
κι οι πέτρες σπασμένες
τα σαπρόφυτα λαίμαργα στάζουν τα σάλια τους
κλαψουρίζουν φαντάσματα σέρνουν καδένες
σε καθρέφτη θολό για να δουν τα σημάδια τους.
Ευτελή συναξάρια που κάποτε μοιάζαν σπουδαία
κεκλεισμένων θυρών εξουσία στοιχειώνει το βλέμμα
η Ελπίδα κι ο Φόβος ταγκό θα χορεύουν παρέα
σαν κλειδιά που μαντρώνουν με χάρη τα έρμα.
Μες στις μάντρες οι τοίχοι σαπίζουν, ιδρώτα σταλάζουν
κλειδαριές που σκουριάσαν και τρίζουν κοιτώντας το χθες
ερπετά που φοβούνται μη χάσουν το δέρμα που αλλάζουν
των αμνών τις ανάσες μονάχα Χριστός τις θυμάται
ζεστές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου