Εγώ ο εχθρός μου

                 Παναγιώτης Λάκκας

Φεύγει η ψυχή μου δίχως εγώ, ν’ ανοίξει...

τις συμπληγάδες της φλύαρης μήτρας του χρόνου

περιμένουν ασώπαστοι άγγελοι γιέ μου

να ορμίσω στην πόρτα που πρωτοβλάστησε ο αμάραντος.

Στο ιερό αυτό κρεβάτι του πόνου καλέ μου

μετουσιώνω την αγάπη σε οίκο της πίστης

την ταπεινότητα σε στέφανο λαμπρό της νίκης

τους χλευασμούς σε δοξασίες της προσφοράς

όλα γίνονται αλλιώς εδώ καλέ μου, να ξέρεις...

Μη δακρύζεις, μην βρέχεις το πρόσωπό σου

με σύνεση μονάχα ν' ανάψεις το θυμίαμα

και να ακούσεις μαζί μου τις κιθάρες τις λευκές

μακριά στην άκρη της γραμμής περπάτησε

μα μην έρθεις μαζί μου, δεν είναι η ώρα ακόμα.

Άρπαξε την χαίτη των ονείρων σου με δύναμη

κάλπασε στις ροές των επιθυμιών σου δίχως

συνύπαρξη της ψυχής και του εγώ καλέ μου,

στο εγώ θα βρεις μονάχα το καύχημα του ερέβους.

Δώσε μου τώρα το γλυκασμό των ματιών σου

και να με θυμάσαι, ως επισκέπτη του χρόνου σου.