Παναγιώτης Λάκκας
Ντύνομαι όλα μου τα
χρόνια και προσμένω
εκείνη
την φυγή που όρισα να συμβεί απόψε
σε
αυτό εδώ των τραίνων, κρύο σταθμό
και
αλήθεια ποιες συναντήσεις να περιμένω
στο
πεπρωμένο που φθείρεται μονόχρωμα
και
στους λοιπούς εχθρούς γνέφει πως ξεκίνησα
για
εκείνο το σκοπό που απρόσμενα γνώρισα
σε
ένα εισιτήριο άδειας τσέπης.
Θυμάμαι
της καρδιάς μου τους παλμούς, έντονους
σαν
το κοίταξα στο γεμάτο γράμματα κορμί του
έγραφε
θέση επώδυνη από πληγές ραμμένη
σ'
ώρα πρωινή ως γέννηση παρθένου άτι
και
κρυφά προορισμό κοίταξα, μα είδα πίστη μόνο
μια
βαλίτσα όνειρα έσφιξα τότε δυνατά με θάρρος
λες
και φύλαγα όλο μου το βιός, τη δύναμή μου όλη.
Έφυγα
μπροστά και από τις ράγες ακόμη ξέρεις
άφησα
πίσω μου φόβους και εχθρούς
να
κουνούν μαντήλια σιωπής και αναγνώρισης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου