Τι όμορφα που μοιάζεις

Παναγιώτης Άγγελος

Υφαίνω απόψε τις λέξεις και τις μπαλώνω να μοιάσουν το «ωραίο»

παίρνω μια στάλα δάκρυ και την ακουμπώ στο μαξιλάρι σου

να σου θυμίζει πάντα τη βροχή απ’ το εκείνο όνειρο

και τα υπέροχα κρυφά μας μυστικά.

«Τι όμορφα που μοιάζεις...» 

στο ψιθυρίζω για το τέλος

αγγίζοντας για λίγο με την ανάσα μου το δέρμα σου

κι έτσι μου θύμισες, για μια στιγμή εκείνη τη σιωπή σου

μα να θυμάσαι, δεν θα σε ξεχάσω ποτέ...

Ανέγγιχτες έγραψα προσευχές κρυφά για να σου γνέψουν

την φράση κλισέ που τόσοι λένε εδώ κι αιώνες,

μα κούρνεψες μόλις είδες το παραμύθι που έφτιαξες

και τελικά…

φοβάσαι την αλήθεια του χρόνου.

Μην φοβηθείς όμως απόψε την μοίρα και τα λόγια σου

και να κρατάς σφιχτά το χέρι από τον πρίγκιπα σου,

ευτυχισμένο το πρόσωπο σου να είναι πάντα στην υπέροχη ζωή.

Εγώ, φεύγω μακριά σου όπως το ευχήθηκες…

Γι’ αυτό χαμογέλα...