Εγώ ο εχθρός μου

Παναγιώτης Άγγελος

Παραμύθια σκορπώ στον διάβα μου κι απόψε.

Μοναξιάς μελωδία και γέλιο αναζητώ,

ν’ αγγίξω στα ονειρέματα μου.

Μην σου λέω με πονάς... Μα γιατί επιμένεις;

Μην με κοιτάς  που απόψε λυπάμαι,

είναι η τύχη μου παλιάτσος αιθέρας.

Κάποτε ύφαινα όμορφα γεμάτα σκουριά, όνειρα διωγμένα

μα τώρα πια τα δάχτυλα μου στέκουν γυμνά και ματωμένα

Κρυώνουν στο άγγιγμα του «δεν μπορώ»,

στο ράψιμο του «σ’ έχω ανάγκη»

στο γιατί που αναζητώ και τούτο τ’ άμορφο βράδυ.

Που είσαι αλήθεια εαυτέ μου; Σε πια κρυφά μονοπάτια έχεις χαθεί;

Γιατί με πονάς καθώς σε κοιτώ από το ακρωτήρι του «μαζί».

Θέλεις λουλούδια; Λόγο καλό; Απάρνηση ευθύνης;

Μα αφού πάλι δεν θα μου μιλάς και ψέμα θε να γίνεις...

Σταμάτα με πονάς, καθώς το φεγγάρι δακρύζει

Μισείς ότι κρίνεις και κρίνεις ότι αγαπάς για το δικό μου μετερίζι.

Μην με ματώνεις δεν το αντέχω να μη σ’ έχω κοντά μου

μα και φύγε σε παρακαλώ, φύγε μακριά μου.

Υ.γ Ο καθρέφτης, στέκει υγρά κομμάτια στα πόδια μου.