Εγώ ο εχθρός μου

                     Κυριάκος Κυτούδης

Και αν πετούν αετοί ψηλά συνέχεια εμπρός μου

κι αν οι βυζάστρες τ’ ουρανού δεν στέρεψαν με γάλα,

νόμιζα πως το πέταγμα ήτανε ο εχθρός μου

και πώς να δω στα σύννεφα, όνειρα τα μεγάλα.

Κι αν του παράδεισου οι δρόμοι στρωμένοι με φιλύρα

κι αν στις αυλές του φεγγαριού στέκουνε αετούσες,

εχθροί νομίζω ήτανε που αγγέλοι παίζουν λύρα

και πώς να νιώσω ουρανέ, πόσο με αγαπούσες.

Και αν της πούλιας η ευχή έμοιαζε αηδονούσα

κι αν ήταν αρχιπάρθενα τα όνειρα στο δείλι,

εσύ ψηλά μου μίλαγες μα, χαμηλά κοιτούσα

μπρούσκο κρασί μου ετοίμαζες, όμως ξερά τα χείλη.

Εγώ το γκρίζο κι η φωτιά κι ατάξιδη εγώ ρότα

εγώ ο ακάτεχος ξανά απ’ τον εγωϊσμό μου,

εσύ πάντα μου φώναζες, βάλε τ’ αστέρια πρώτα

μα όμως μια ζωή εγώ, ήμουν, εγώ ο εχθρός μου.