Θυσία

                       Παναγιώτης Άγγελος

                                             Παντούμ

Χτύποι καρδιάς μοιρασμένοι, σε κομμάτια από σκοτάδι

μάτια επιχρυσωμένα, δέσμια δεν άντεξαν της ζωής θυσία

κι έτσι σταμάτησε να υφαίνει, η αυγή το χάδι

βροχή και πλήκτρα ασπρόμαυρα σαν δακρυσμένα μου τοπία.

Μάτια επιχρυσωμένα, δέσμια δεν άντεξαν της ζωής θυσία

και σμιλευμένος πια ο πηγεμός στην άμμο εχάθηκε

ίσως μια βραδινή να στέκει σ’ άγνωστο, ουρανό ουτοπία

και το σημάδι απ’ το αίμα, στις φλέβες που μαράθηκε.

Και σμιλευμένος πια ο πηγεμός στην άμμο εχάθηκε

πλέον ομίχλη αγκάλιασε το εκείνο άψυχο σώμα

και το σημάδι απ’ το αίμα, στις φλέβες που μαράθηκε

δεν μπόρεσε πια να γιατρέψει, κανένα άγιο χώμα.

Πλέον ομίχλη αγκάλιασε το εκείνο άψυχο σώμα

και την αγγελική ψυχή του αυτό το κρύο βράδυ

δεν μπόρεσε πια να γιατρέψει, κανένα άγιο χώμα

χτύποι καρδιάς μοιρασμένοι, σε κομμάτια από σκοτάδι.