Οβίδια μεταμόρφωση

Κυριάκος Κυτούδης

Έμοιαζε κείνο τ’ όνειρο θαρρώ σαν αποσπερίτης

λες και πήρε την τελευταία απ’ το φεγγάρι αλλαξιά,

μάταια οι αγγέλοι στήναν ξόβεργες στα καλντερίμια

λες κι έμοιαζε η περπατησιά του ονείρου ξωμερίτης

σε άβατα φθινόπωρα δροσιά, και φύλλα από οξιά

κλειστό σε γκρίζα σκήτη σαν κάποιος αγιορείτης.

Μάταια τ’ άστρα επέκεινα να φτιάχνουν συναξάρια

και μέθεξις τα κύματα με πεθυμιές αλμύρας

δακρύζουνε στο δειλινό της εκκλησιάς τα μάτια,

τάζουν οι ευχές και τα κεριά στο όνειρο πυξάρια

με θυμιατό παρακαλούνε στην ποδιά της μοίρας

κι ο Αλωνάρης σιτευτό, κρασί κάνει δεμάτια.

Και να, ροδοκεντήματα μοιάζουν οι μνημοσύνες

σαν ξεχασμένος αργαλειός και σάπιο από στημόνι

και να που γνέθει ο χρόνος απ’ την αρχή κεντίδια,

να που το όνειρο γιομάτο πια από καλοσύνες

και να που ο ουρανός μαζί του δεν θυμώνει

μια αλλαξιά ενός λεπτού, σαν μεταμόρφωση οβίδια.