Αμάραντες ψυχές

Βαγγέλης Γουργουλιάνης

Υπάρχουν νυχτιές που τ’ άστρα στο σκοτάδι πια φωλιάζουν

κι απ’ το φεγγάρι δε ζητάνε ούτε ένα του και μόνο χάδι.

Ούτε το φώς του ήλιου δε φοβούνται, ούτε το χώμα της γης

σ’ αυτό που ο χρόνος και οι θεοί φτιάξανε άνθρωπο

ο θάνατος για νά’ χει παραμύθι αιώνιο που να πείθει.

Κάποιοι σφίξαμε πιο πολύ τ’ αγκάθινο στεφάνι

και σταυρώσαν την αλήθεια με καρφιά

διπλά και τρίδιπλα για να μην πέσει χάμω.

Στου χρόνου τα γιοφύρια, ψυχές αμάραντες γεννιούνται

και φεύγουν με σάβανα χρυσά

και λευκοστόλιστες ποδιές γεμάτες ρόδα.

Έχουνε στην ψυχή τους πύρ και λάβρα,

σπάνε τα νεύρα των δειλών πριν να σιωπήσουν

που στις καρδιές τους,

κουμάντο κάνουν οι ενοχές και ουρανούς γκρεμίζουν

στα μάτια θεού και ανθρώπων, που μίσεψαν από τον κόσμο τούτο

ψάχνοντας ήλιο να στεριώσουν.

Έχουν στα σώψυχά τους νήματα σαν αργαλιού

που υφαίνουν υδάτινες κορδέλες από γυαλί κι αιθέρα.

Αραδιάζουν στη φούρια τους γνώσεις κι αισθήματα αγάπης

που ο χρόνος δε ξεχνά.

Κάνουν τραγούδια τη ζωή τους και φτιάχνουν αηδονοφωλιές

στις κρυφές γωνιές των ανθρώπων.

Έπη, παραμύθια, προσευχές και καμώματα

έχουν αφήσει πίσω τους, σε μια εποχή που η άνοιξη

μυρίζει δυστυχία και οι τύψεις, βρήκαν τη χαμένη τους λαλιά.

Κι ο θεός, τα μάτια κάποτε θα κλείσει και θα γυρίσει αλλού,

αψηφώντας το καλό και το κακό που την ειρήνη θα βιάζουν.

Μέχρι το πλήρωμα να ξαναφύγει,

όσο αμάραντες πια θα υπάρχουνε ψυχές,

ο κόσμος θα γυρνάει συνέχεια

μια καινούργια σελίδα, για τούτη τη ζωή.