Μάνα μου Ελλάς

Βαγγέλης Γουργουλιάνης

Μη με ρωτάς που πάω, μη με ρωτάς τι κάνω,

μη με ρωτάς αν ζεις, σαν θάλασσα η σαν λιμάνι.

Μη με ρωτάς σου λέω, κάποιοι μου είπαν πως,

για πάντα πια έχεις πεθάνει. Παιδί μικρό τους μοιάζεις

που ξάφνου χάθηκε στην πόλη...και φωνάζει.

Είπαν αγάπη πως μοιράζεις

και πως χωρίς ντροπή τα ρούχα σου τους βγάζεις.

Μη με ρωτάς σου λέω, μου’ παν γονείς και δάσκαλοι

για σένα όταν μεγάλωσα, και πως αυτή η πατρίδα που μου δείξαν,

λένε πέθανε, σαν του Ζαλόγγου τις γυναίκες όταν πέφτανε.

Μη με ρωτάς πια άλλο, μοιάζουν οι λέξεις σαν μαχαίρια στην καρδιά,

μα πιο πολύ στεφάνη μ’ αγκάθια και με νύχια, αίμα και σώμα.

Να μάθουν πια δεν τους χρειάζεται τα κρίνα σου,

μ’ αγκάθια πως δεν μοιάζουν.

Έλα, με μίσος και οργή θα τους φωνάζω,

γιατί ποτέ τους δεν έμαθαν, και τόλμησαν να σου το κρύψουν

πως τούτη η χώρα πάντα,

ενός γνώριμου κι απόκοσμου ήταν τόπου,

αιώνια ιδέα.