Οβίδια μεταμόρφωση

Βαγγέλης Γουργουλιάνης

Ήταν μωρός

 κι ορμέμφυτη που ανάσαινε η φύση του στα στήθια

και σαν κατέβαιναν αγγέλοι ουράνιοι

και φέρναν πυρ και πνεύμα,

αίμα και βροχή απ’ τα’ ουρανού τ’ απόκοσμα στεριώματα...

Ήταν...

σα να ‘ταν πάντα γέννημα,

πρωτόσπαρτο στης μάνας του το γάλα

κι έτσι γυμνός γεννιόταν

μα τιποτένιος κι άμυαλος θα ήταν πάντα.

Τα της καρδιάς του εσώψυχα όσο κι αν τον πονούνε

όσα κι αν δούνε τα πικρόγλυκα του μάτια

όσο η σάρκα του τα πάθη κι αν γευτεί,

θα είναι πάντα η μοίρα του γραφτεί,

στο δώμα της αρχής να ξαναφτάσει.

Αγγίγματα αέρινα θα νιώσει και μύρα

και αγιόκλημα μα στέρφος πια δε θα ‘ναι.

Τότε όλα άγια και όμορφα θα μοιάζουνε

σαν μια παντοτινή  κι αιώνια στο χρόνο,

Oβίδια μεταμόρφωση.­