Κατερίνα Βεργετάκη
Σ' ένα σώμα φθαρτό που
πεθαίνει
της ψυχής η αιώνια
ζωή ανασαίνει.
Σ' ένα ναό από
λάσπη χτισμένο
η ψυχή ιερό από
διαμάντι φτιαγμένο.
Σ' ένα κλουβί δίχως
κάγκελα μένει
η ψυχή, το πουλί
που ποτέ δεν σωπαίνει.
Στο σκοτάδι της
ύλης βαθιά βυθισμένο
της ψυχής το
ανέσπερο είναι φως αναμμένο.
Ένας κόκκος από
άμμο τ' απέραντο κρύβει
της ψυχής την αέναη
ρόδινη ήβη.
Σ' έναν κόσμο
φθαρτό που σαπίζει
της ψυχής τ'
αμάραντο λουλούδι ανθίζει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου