Έσσεται ήμαρ

Κατερίνα Γερογιάννη

Θα έρθει μια μέρα απ’ των αμάραντων τις ώρες
δεν θα χει γκρίζα βήματα, μήτε κομμένα φτερά
στους ουρανούς θα χορεύουν μετάξια κι αγιόκλαδα
κι οι πάντες θα λένε κρυφά, έσσεται ήμαρ.

Θα λάμψει ο ήλιος ξανά το πρωί
και θα’ ναι το φως του και πάλι δικαίου
φωτισμένο απ’ τα χέρια τα άδεια ηρώων
θ’ ανθίζει τα δέντρα, θ’ ανθίζει τα μάτια
κι οι πάντες θα λένε κρυφά, έσσεται ήμαρ.

Θα στροβιλίζεται ο κόσμος σαν τρελό γαϊτανάκι
θα γελάνε οι άνθρωποι, ακούς; Θα γελάνε
τα παιδιά δεν θα κλαίνε ξανά, δεν θα φοβούνται
μάνας καμιά αγκαλιά δεν θα μένει αδειανή
κι οι πάντες θα λένε πως έσσεται ήμαρ.

Θα μιλούν οι άνθρωποι, θα λένε τραγούδια
δεν θα κοιμούνται σε φοβισμένα κρεβάτια
και σαν ξημερώνει θα υποδέχονται την ζωή
κανείς δεν θα κλαίει του άδικου κλάμα
οι πάντες θα λένε επιτέλους έσσεται ήμαρ.

Θα δεις τις κλωστές των συνόρων να μην βγάζουν φωτιά
και γονείς ποτέ ξανά στου πόνου λημέρια
τα πουλιά δεν θα πέφτουν νεκρά απ’ τον καημό
απ’ τον καημό στα γράμματα που κουβαλήσαν
κι οι πάντες θα λένε ξανά έσσεται ήμαρ.

Θα πέφτει η βροχή σε κλειστές επάνω ομπρέλες
κανείς δεν θα τρέχει να γλιτώσει απ’ το νερό
και γυμνοί θα αγκαλιάζουν τα σύννεφα ο κόσμος
και θα αναπνέουν αέρα κι ανάσα ξανά
κι όλοι θα λένε ευτυχώς έσσεται ήμαρ.

Θα περνούν οι λιακάδες στην συμφορά επάνω
και θα την κάνουν γιορτάσι, φιλημένη ευχή
κι όταν κλαίει ο ένας μαντίλι θα δίνει ο άλλος
κι όταν κάποιος γελά, ο διπλανός θα γελάει μαζί
κι όλοι θα λένε δόξα, έσσεται ήμαρ.

Θα περπατήσουνε κάποιοι αγάπης τον δρόμο
και δεν θα’ ναι οι λίγοι, θα είναι οι πολλοί
θα φτάσει εκείνη η μέρα που δεν θα κοιτά κανείς
την βολή του ή την άμοιρη γη του μα μόνο το εμείς
κι όλοι θα λένε δόξα, έσσεται ήμαρ.