Οβίδια μεταμόρφωση

Παναγιώτης Άγγελος

Σαν μίσος υφαντό για την καρδιά 

μαζεύω αποκόμματα απ’ αγιόφυλλο και δυόσμο 

φτερά να πλέξω ειμαρμένα

Μια χούφτα  άστρινο να φτιάξω κόσμο.

Θολές κάλπικες  εικόνες 

λόγια άοσμα της Ήρας

χάλκινες κραυγές

τάματα και μάτσο προσευχές

ν’ αλλάξει ο θάνατος σε ήλιο

και το φεγγάρι σε ευχές.

Μα δεν μερεύει μάτια μου ο νους

φεγγάρια όσα κι αν του τάξουν

αστέρια όσα και ν’ ανθούν 

ποτέ τους δεν θ’ αγιάσουν,

αν ζωή εσύ που έχτισες

μέλι και Θεό μέσα της δεν έχει

αν η ψυχή  που κουβαλείς

λευτεριά δεν την αντέχει.

Και να τι θα ‘θελα απόψε 

αταίριαστε εαυτέ μου

μια στάλα σκονισμένη ευτυχία

ενός καθάριου πάντοτε να ζήσω,

ένα πέλαο να σκεπαστώ

μια αμμουδιά να κοιμηθώ

μια σκάλα για τον ουρανό 

κρίνους κι έρωτα 

εκεί θε ν’ αντικρίσω.