Αμάραντες ψυχές

Κατερίνα Γερογιάννη

Είδα έναν άντρα να κλαίει πίσω από ένα γραφείο
να κάνει του λέξεις το κλάμα και το μαντίλι χαρτί,
είδα του τρύπια τα ρούχα και τα παπούτσια του άδεια
στο μαξιλάρι του πάνω να καίει μία σιωπή.

Είδα γυναίκες να πνίγουν μες στο πλεχτό την οργή τους
και στα κεντίδια να ράβουν θεόρατη μιάν απειλή
πάνω στην λάτρα να ρίχνουν, να ρίχνουν τους φόβους
και με χαμένες ελπίδες, να γράφουν περγαμηνή.

Είδα ανθρώπους να γράφουν, να γράφουν για να μην πουν
όσα όλα τους καίνε, τους πνίγουν, όσα οι άλλοι πετούν
και να γυρεύουν σε τόμους, σε ράφια χιλιάδες βιβλία
να κάνουν τις λέξεις καλύβα, και σπίτι για να κοιμηθούν.

Είδα ψυχές ξεγραμμένες, από τους δήθεν σοφούς
να θυμιατίζουν την γνώση, να λαχταρούν λίγο φως
και μες στον λόγο να βρίσκουν, όσα πετάει ο καιρός
να γίνονται άγιοι, προφήτες, κι ας τους βαφτίσαν τρελούς.

Είδα ψυχές να ανθίζουν, των ποιητών οι ψυχές
με το αμάραντο βλέμμα, με την αιώνια πνοή
να συνεφέρουν το ψέμα, να μαρτυρούν στη ζωή
και να χαρίζουν σ’ αυτήν, μιάν άλλη, θεόπνευστη γη.