Nίκος Χατζάρας
Μάνα... γιατί μ’
έσπειρες να θωρώ άλλη για μάνα
που μόλις αντίκρισα ουρανό δεν ήσουνα εκεί
της στοργής σου δεν ένιωσα την ζεστή αγκαλιά
κι όταν σε βρήκα, δεν με δέχτηκες για παιδί σου.
Τώρα όμως, δειλά - δειλά μ’ αναγνωρίζεις,
γιατί είμαι κομμάτι σου, είμαι σπόρος σου
κάθε βήμα μου είναι της καρδιά σου ο κτύπος
με κοιτάς σαν παιδί σου μα... Με διώχνεις πάλι.
Όμως, ποτέ μου δεν θα σε ξεχάσω
κι ας μην έχεις πρόσωπο, κι ας μην έχεις σώμα
οβίδια η μεταμόρφωσή κάθε σου φορά,
κάθε φορά σαν μ’ αντικρίζεις, αναρωτιέμαι... γιατί;
Γιατί να είμαι ακόμα δίπλα σου κι ας με βασανίζεις;
ίσως, επειδή σε συγχωρώ μάνα,
που μόλις αντίκρισα ουρανό δεν ήσουνα εκεί
της στοργής σου δεν ένιωσα την ζεστή αγκαλιά
κι όταν σε βρήκα, δεν με δέχτηκες για παιδί σου.
Τώρα όμως, δειλά - δειλά μ’ αναγνωρίζεις,
γιατί είμαι κομμάτι σου, είμαι σπόρος σου
κάθε βήμα μου είναι της καρδιά σου ο κτύπος
με κοιτάς σαν παιδί σου μα... Με διώχνεις πάλι.
Όμως, ποτέ μου δεν θα σε ξεχάσω
κι ας μην έχεις πρόσωπο, κι ας μην έχεις σώμα
οβίδια η μεταμόρφωσή κάθε σου φορά,
κάθε φορά σαν μ’ αντικρίζεις, αναρωτιέμαι... γιατί;
Γιατί να είμαι ακόμα δίπλα σου κι ας με βασανίζεις;
ίσως, επειδή σε συγχωρώ μάνα,
Επειδή, σ’ αγαπώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου