Έσσεται ήμαρ

Βαγγέλης Γουργουλιάνης

Μέριασαν οι αγρουλιές στους λόφους και στις αμμουδιές τ’ ακόνια

κι αλάργεψαν τα όνειρα από κοντά μας, δίχως κανένα αντίο.

Βυθίστηκαν στης ύλης μας τα μέλανα πια ύδατα

και σκέπασαν με μαύρα πέπλα, μιαν άλικη ελπίδα

που δίχως υμνωδίες μα μ’ ολόρφανες φωνές,

ψάχνουνε φώς για να πιαστούνε.

Χαράξαν στίγματα στις πέτρες των αρχαίων χρόνων,

ξέροντας πλέον μή, ποια ειν’ τ’ αληθινά και ποιά τα κίβδηλα.

Στάχτη το μόνο που έμεινε απ’ άκρη σ’ άκρη

και μια περίσσια γλώσσα να σπαράζει

μέσα σ’ αγάλματα ναών, ανδριάντες, αμφορείς και κίονες,

αντιμαχόμενη με αρνητές και επιλήσμονες των πατρίων.

Έσσεται ήμαρ λέγω κύριε,

που τούτη η αστρομάτα χώρα,

τιτάνιο φώς θα ξαναλάμψει στους ορίζοντες.

Έσσεται ήμαρ παίδες ελλήνων,

που η γνώσις της ψυχής

συμβολή μεγάλη θα έχει

εις την γνώση της αληθείας και της φύσεως.

Έσσεται ήμαρ λέγω,

που η χώρα τούτη

δε θα λατρεύεται για την ασχήμια της αλλά...

για όλα εκείνα που σχήμα έχουν,

κι οι φιμωμένες μούσες της αλήθειας

φώς θα ξανασπείρουν εσαεί στην ουράνιο Ελλάδα.