Έσσεται ήμαρ

Κώστας Παρδάλης

Στημένο παιχνίδι, ή χαμένες πυξίδες

πυξίδες ελπίδας, στο βωμό μιας αγάπης

αγάπης που μόνη, προσπερνά τις παγίδες

παγίδες της σκέψης, ίσως φρούδες ελπίδες.

Φαντασία ονείρων, πιθανή φαντασία

φαντασία κρυμμένη, στου μυαλού τα απόσκια

απόσκια στο δείλι, της ψυχής μαύρα κιόσκια

κιόσκια μαύρα που κρύβουν, μυστική αμαρτία.

Κι η αγάπη που θα ‘ρθει, θα ‘ναι λύτρωση μόνη

μόνη αγάπη που ίσως, πιθανόν να πληγώνει

πληγώνει με πόνο, μα γιατρεύει τα πάθη

πάθη όμορφα όμως, που διορθώνουν τα λάθη.

Κώστας Παρδάλης

Έρχεται αστέρινο το φως που θ’ αλλάξει

σκοτάδι που έπεσε βαρύ στην καρδιά μας

μια νύχτα που άρπαξε κακώς τα όνειρα μας

κι ο χάρτης που σβήστηκε νέους δρόμους θα γράψει.

Λυχνάρι απάνεμο θ’ ανάψω την μέρα

να φέγγει συνέχεια την ματιά να γιατρεύει

και φάρος να γίνεται, αγάπης φλογέρα

με νότες ουράνιες την ψυχή να μερεύει.

Λουλούδι ολάνθιστο στο πέτο θα βάλω

και αγκάθια  στo δρόμο μου ποτέ να μην βρω

το μαύρο το σύννεφο απ’ τα όνειρα μου θα βγάλω

την νύχτα την άστερη εγώ φως θα κρατώ.